MUHAMMED AYDIN/İTİRAF

Ey sevgili,
Sen “yıldızlarıma tutunun” dediğin an ben hayata tekrar döndüm.Yüreğime akan göz yaşlarım Seninle olmaya yemin ediyordu Efendim.

Nasıl bir sevgi ki bu ;
Sensizlik buhran dolu
Yaşamlar kısıtlanmış bir döngü.
İçlerimizde sakladığımız günahlar
Yansıtamadığımız tebessümler
Sensiz olgunlaşmaya dahi yeltenemiyor
Efendim.

Asırlar önce seslendiklerin
Zamandan önce haber verdiklerin
Şimdi adını unuttu Efendim.
Çehremiz karanlık
Tıpkı hayatımız gibi.
Sonsuz olanı ne çabuk unuttuk
Benliğimizi kaybettik bu unutuşla ve
Seni ne vakit hatırlar hale geliriz
Efendim.

Her şeyleri çoğalttık
Senin şemsiyen altına gireceğimize
Kendi elimizle yanışımızı hazırladık.
Hiçbir düsturuna riayet etmedik
Ettiğimizi sandık oysa yanıldık ve
En hazini ise yanıldığımızı bile kabullenmedik
Efendim.
Ey sevgili,
Şahsiyetimize sahip çıkmak bir yana
En baştan her şeyin üstünü örttük
Teslim olmaktan öteye geçemeyip
Dünyalar denilen başkaldırının arkasında kaldık.
“İnanan önde” dedin. Fakat biz
En arkada ehli dünya olduk.
Kaybettik bütün inancımızı
Gerçek sadece bu.
Mühürlenmiş bu gözler yerini hangi vakit
Gören bir çift göze bırakır
Efendim.

Eşitliği bozamadık günler arasında
Asla fazlalığı yakalayamadık
Sürekli eksikti bir yanımız
Taraf olamadık hiç Sana Efendim
Asılı kaldık boşlukta kendi kelimelerimizle
Kandık bütün safsatalara
Tanımadığımızdandı bu Seni Efendim.
Ne acı bir itiraf
Tanımadığımızdan…

Ey sevgili,
Kaçışın olmadığı gün
Kendi derdimize düşeceğimiz
Yalanın asla olamayacağı
Gözlerin asla kaçırılamadığı
Sözlerin asla yalpalamadığı
O büyük gün
Nasıl Senin adınla Senden bir
Tebessüm isteriz bu halimizle
Efendim.

Sevgili,
Manadan yoksun maddelerle kuşatılmış
Yoksun bir devir yaşıyoruz kendi elimizle
Bedenimiz hasta
Acaba yerinde mi kalbimiz ve
Beyne hükmeden dilimiz!

Yaşantımız Sensizlik denizi
Dinliyoruz şimdi bu Sensizliği
Sessizce hala
Efendim.

Muhammed AYDIN
Ocak 2009